Kot perski: wszystko, co warto wiedzieć o tej szlachetnej rasie

Kot perski: wszystko, co warto wiedzieć o tej szlachetnej rasie

Kot perski jest symbolem swojego gatunku. Powszechnie uważa się go za najpiękniejszego i najelegantszego przedstawiciela kociej rodziny. W ostatnich latach popularność rasy nieco zmalała, na czym skorzystały głównie kot brytyjski oraz ragdoll, ale pers wciąż utrzymuje się w ścisłej czołówce listy najchętniej kupowanych mruczków na świecie. Wpływ na to ma nie tylko efektowny wygląd przedstawicieli szlachetnej rasy, ale także bardzo pożądane cechy charakteru. W naszym artykule znajdziesz ogólną charakterystykę kota perskiego i dowiesz się wszystkiego, co najważniejsze na temat tej wspaniałej rasy.

Kot perski – historia rasy

Pochodzenie rasy od wielu lat budziło kontrowersje. Powszechnie akceptowaną teorię, że kot perski pochodzi od linii długowłosych kotów z Bliskiego Wschodu i został sprowadzony do Europy w XVII wieku z terenów ówczesnej Persji (dzisiejszy Iran), obalili badacze rasy. Ich wątpliwości wzięły się z tego, że persy wcale nie są aż tak podobne do rzekomych przodków (m.in. mają wyraźnie krótszy pyszczek).

Gdzie należy zatem szukać korzeni rasy? I tu pewnie Cię zaskoczymy: w Rosji. Okazało się, że genetycznie kot perski jest silnie związany z rosyjskimi kotami długowłosymi. Nie ma zatem nic wspólnego z kotami z Bliskiego Wschodu. Nazwa rasy jednak się zachowała.

To warto wiedzieć

Początkowo kota perskiego nazywano w Europie kotem angora. Nazwa „pers” przyjęła się dopiero na początku XX wieku, kiedy to zarejestrowano pierwszy związek hodowlany kotów tej rasy.

Persy zostały spopularyzowane w Wielkiej Brytanii. Pierwsza oficjalna wystawa przedstawicieli rasy odbyła się w 1871 roku w Anglii. Z Wysp koty momentalnie trafiły do Stanów Zjednoczonych, gdzie świetnie się przyjęły. Zainteresowanie efektowną rasą było tak duże, że persy zaczęły nawet wypierać północnoamerykańskie koty Maine Coon.

Hodowla kota perskiego: jak było kiedyś, jak jest dziś

Ta wspaniała rasa nie miała niestety szczęścia do ludzi, którzy zajmowali się jej propagowaniem w Europie czy w Stanach Zjednoczonych. Dzisiejszy wzorzec persa znacząco odbiega od tego, jaki obowiązywał jeszcze na początku XX wieku. Wówczas hodowcy zaczęli stawiać akcent na skrócenie pyszczka, zaokrąglenie czoła, a przede wszystkim na zagęszczenie i zmiękczenie wspaniałego futra. Ta tendencja zmuszała do przeprowadzania coraz bardziej nieludzkich eksperymentów.

W pierwszej połowie XX wieku powstało mnóstwo hodowli, które dziś określilibyśmy mianem pseudohodowli. Usilne próby skrócenia pyszczka doprowadziły do tego, że współczesne koty perskie mają wyraźnie cofnięty nos, co z kolei zwiększa ryzyko chorób układu oddechowego, a także utrudnia mruczkom przyjmowanie pokarmów. Standardem u persów jest również intensywne łzawienie oczu.

Dzisiejsi hodowcy na szczęście nie kontynuują już takich praktyk. Obowiązujący wzorzec rasy jest stały, dlatego można skupić się na zapewnieniu zwierzętom komfortowych warunków oraz na promowaniu tej fantastycznej rasy, której przedstawiciele mają ludziom wiele do zaoferowania.

Oczywiście nie możemy mieć złudzeń. W Polsce, w Europie i na całym świecie nadal działa wiele pseudohodowli kota perskiego. Są to miejsca, których nikt nie kontroluje, ich właściciele nie są nigdzie zarejestrowani. To wyłącznie biznes polegający na – dosłownie – produkcji kotów.

Najlepszą metodą walki z pseudohodowcami jest niekorzystanie z ich oferty. Jeśli więc marzy Ci się posiadanie przedstawiciela tej pięknej rasy, to wybierz hodowlę kota perskiego zarejestrowaną w znanej organizacji felinologicznej – przede wszystkim FIFa, WCF lub TICA.

Kot perski – charakter

Cechy charakteru kota perskiego stanowią jedną z największych zalet rasy i – zaraz obok efektownego wyglądu – decydują o jej wciąż bardzo dużej popularności w naszym kraju. Przede wszystkim powszechnie uważa się, że pers jest dobrym wyborem dla rodziny z dziećmi.

Koty perskie słyną ze zrównoważonego usposobienia. Są z natury bardzo spokojne, nie wykazują agresji w stosunku do ludzi i innych zwierząt. Przez lata formowania cech rasy wypleniono z niej instynkt łowczy, dlatego persy nie mają potrzeby polowania. Świetnie czują się w zamkniętych pomieszczeniach, a wręcz nie powinny to być koty wychodzące – poza domem są narażone na wiele niebezpieczeństw. Znacznie lepiej będzie im na kanapie.

Kot perski uwielbia pieszczoty. W odróżnieniu od wspomnianego wcześniej kota brytyjskiego wręcz domaga się, aby go głaskać, przytulać, brać na ręce. Z tego powodu dość szybko nawiązuje nić porozumienia z domownikami, w tym z dziećmi. Lubi zabawy, najlepiej aktywne, wymagające wysiłku. Bardzo mocno przywiązuje się do właścicieli, dlatego nie powinien zostawać sam w domu dłużej niż przez kilka godzin. Planując wyjazd bez kota należy powierzyć go opiece kogoś znajomego, z kim kot ma dobre relacje.

Ile żyją koty perskie?

Przeciętna długość życia kota perskiego w niewoli (czyli po prostu w domu) waha się od 10 do 17 lat. Są to koty zaliczane do kategorii ras dużych, co przekłada się również na spowolnione dojrzewanie. Osobnik może zostać uznany za dorosłego po ukończeniu około 2 lat.

Na to, ile żyją koty perskie, decydujący wpływ mają warunki, w jakich zwierzę przebywa na co dzień, ale też dieta oraz opieka weterynaryjna. Każdy właściciel powinien pamiętać przede wszystkim o predyspozycjach przedstawicieli tej rasy do zapadania na groźne choroby kotów perskich, takie jak:

• wielotorbielowatość nerek (występuje aż u 37% persów),
• kardiomiopatia przerostowa,
• wady zgryzu,
• niewydolność wątroby.

Chcąc zapewnić pupilowi długie życie, należy w pierwszej kolejności poddawać go regularnym badaniom profilaktycznym, dbać o prawidłowe żywienie i nie dopuszczać do nadwagi – koty perskie mają silną tendencję do otyłości.

Żywienie kota perskiego

Najważniejszą zasadą, jaką trzeba się kierować w żywieniu kota perskiego, jest podawanie pupilowi mokrej karmy. Wynika to z faktu, iż przedstawiciele tej rasy są wyjątkowo obciążeni problemami z nerkami. Kot musi więc dużo pić lub przynajmniej przyjmować wilgotne pokarmy.

To warto wiedzieć

Koty perskie z natury przyjmują niewiele płynów.  

Jeśli z jakiegoś powodu właściciel decyduje się na suchą karmę (jest oczywiście znacznie wygodniejsza w stosowaniu), to bezwzględnie musi pamiętać o tym, aby zapewnić kotu stały dostęp do świeżej, chłodnej wody i zachęcać go do jej picia. Tutaj dobrze sprawdzają się kocie poidełka – mruczki preferują picie wody płynącej, dlatego chętnie korzystają z tej cieknącej z nieszczelnego kranu.

Co najchętniej jedzą koty perskie? Bardzo ważne jest, aby podawać kotu wysokojakościową karmę, zawierającą dużą ilość mięsa. W diecie każdego mruczka musi dominować białko pochodzenia zwierzęcego. Ograniczamy natomiast ilość węglowodanów, których nadmiar w diecie prowadzi do tycia.

Jedzenie dla kota perskiego najlepiej jest kupować w specjalistycznych sklepach zoologicznych – nigdy w marketach i dyskontach. Warto także rozważyć dietę BARF, czyli opartą na surowym mięsie, wzbogacaną podrobami i warzywami. Wymaga ona jednak większego zaangażowania ze strony właściciela.

Pielęgnacja kota perskiego: czy rzeczywiście jest tak uciążliwa?

Nie jest żadną tajemnicą, że podstawowym obowiązkiem właściciela jest regularne czesanie i szczotkowanie gęstej sierści pupila. Pielęgnacja kota perskiego w głównej mierze sprowadza się właśnie do częstego usuwania martwego włosia – należy to robić minimum dwa razy w tygodniu, a w okresie linienia nawet trzy do czterech razy. Jeśli to zaniedbamy, sierść zacznie się kołtunić, a to skończy się niestety wizytą u kociego fryzjera.

Bardzo ważne jest, aby często przemywać persowi pyszczek – zwłaszcza okolice oczu i nosa. Można do tego używać nawilżonych chusteczek dla niemowląt. Pamiętajmy, że koty perskie z racji skróconego pyszczka mają problemy z nadmiernym łzawieniem oczu oraz wydostawaniem się wydzieliny z nosa.

Kolory kotów perskich

Swoistą ciekawostką jest fakt, że koty perskie występują w około 150 odmianach barwnych! Najpopularniejsze są jednokolorowe, choć wyróżnia się także sierść dymną (cieniowaną), pręgowaną, bikolor oraz colorprint.

Bez wątpienia najbardziej efektownie prezentuje się kot perski biały, ale w ostatnich latach na popularności szybko zyskuje kot perski niebieski – z wyglądu nieco przypominający modnego kota brytyjskiego długowłosego. W hodowlach znajdziemy także inne warianty kolorystyczne, w tym:

• kot perski szary,
• kot perski szynszylowy,
• kot perski rudy,
• kot perski czarny.

Najpopularniejsze kolory kotów perskich świetnie pasują do ich ogólnego wyglądu, czyli krępej budowy ciała oraz przede wszystkim bujnej sierści.

Opinie o kotach perskich

Kot perski ma bardzo dobrą opinię wśród właścicieli i hodowców. Uważa się go za doskonałego przyjaciela rodziny – spokojnego, grzecznego, dobrze dogadującego się z dziećmi. Pod każdym z tych względów pers wygrywa wewnętrzną rywalizację z kotem brytyjskim i spokojnie może się równać nawet ze znanym pieszczochem – Maine Coon.

Jeśli chodzi o najczęściej wymieniane wady kotów perskich, to przeważa opinia, że jest to rasa dość kłopotliwa w pielęgnacji. Wynika to oczywiście z naturalnych cech fizycznych persów. Przepiękne gęste futro wymaga częstego szczotkowania, a w okresie linienia będzie stanowić niemały problem dla fanów idealnej czystości. Trzeba to po prostu zaakceptować lub… wybrać inną rasę.

Ile kosztuje kot perski?

Cena kota perskiego jest zaskakująco niska, jeśli weźmiemy pod uwagę stereotypowe myślenie o przedstawicielach tej rasy. W końcu już sama jej nazwa kojarzy się z luksusem. Rzeczywiście – jeszcze w połowie XX wieku pers trafiał wyłącznie na salony, będąc ulubieńcem ludzi z wyższych klas społecznych. Ciekawostką jest fakt, że w Stanach Zjednoczonych cena kota perskiego potrafiła dochodzić do 4000 dolarów. Jak jest dziś?

Fanów rasy uspokajamy: nie trzeba mieć bardzo grubego portfela, aby pozwolić sobie na zakup kota perskiego. Ceny kociąt z dobrych, zarejestrowanych hodowli wahają się od około 1300 do 2000 złotych, w zależności od płci i przeznaczenia kota („na kolanka” czy do dalszego rozmnażania).

Kot perski jest pięknym, bardzo zrównoważonym emocjonalnie i silnie przywiązującym się do właściciela zwierzakiem, który może być rozpatrywany w kategorii pupila dla rodziny z dziećmi. Grunt to kupić kota w dobrej hodowli i zaspokoić jego podstawowe potrzeby życiowe. Na pewno odwdzięczy się za to dozgonną miłością.